Yollar mı yarımdı biz mi yarıladık. Ya da gidilemeyecek kadar engebeliydi ben görememiştim.Yarım kalmaya mahkumlardı. En başından belliydi kestirilebilir ön görülebilir manzaraları vardı . Çoğu zaman gerçeklikteki güzel gün batımlarını yumuşak rüzgarları, gökyüzünün harika renklerini göğsümde yumuşatır ve karamsar gri bir yağmur bulutuna dönüştürürdüm. Hüzünlü bir melankoli hali. Gün gün ya görünmez ya da kör olurdum.İçimdeki kırık pencerelerin sigara dumanlarını saklayamaması gibi o da sevgisizliğini saklayamamıştı. Kullandığımız son şanslar yolları, yarım yollar, belirsizlik içinde sürüklenen gri hikayeleri tamamladı.
A şehrinden b şehrine ,insandan insana , kendinden kendine olan uzaklık birimlerine mesafe denir. Daha öznel daha kişisel bir ölçü birimi bu bence .Nedendir bilinmez kendimden kendime olan mesafeyle fazla meşgul durumdayım şu sıralar keşkelerim yok ama ihtimaller ve varsayımlarla yoğuruluyorum. Her gün biraz daha büyüyorum. Kendime olan mesafem azalıyor olmalı . Beni orada bekle beyaz ışık mıydı ?
Yorumlar
Yorum Gönder